Nieuwe avonturen...

Hoi iedereen,

Hier weer een update vanuit het zonnige en warme Paramaribo!
Vorige keer was ik gebleven bij ons aankomende weekend naar het binnenland! Dit was een geweldig leuk weekend, waar we veel hebben gedaan.
Vrijdag uit stage zijn we vertrokken naar Ston Island, wat ligt aan het Brokopondo meer. Rijdend in een volgestouwd busje over een hobbel de bobbel weg, leek het net of we in een rijdende achtbaan zaten. Gelukkig bereikten we onze eind bestemming om 8 uur. Aan de rand van het meer hebben we een huisje toegewezen gekregen, waar we onze hangmatten ophangen, ons nieuwe bed voor de aankomende nachten. Na lekker gezwommen te hebben in het meer en de piranha’s maar een keer voor lief nemend, ons ‘hangbed’ in en slaap pakken voor de volgende dag.
’s Ochtends er alweer vroeg uit om de zonsopgang te bekijken. Helaas was het deze ochtend nog best bewolkt, dus veel zagen we er niet van. Maar de geluiden uit het oerwoud en de brulapen in de verte maakten het allemaal weer een stuk beter. Wat een ongelooflijk geluid komt er uit zo’n aap! Na het ontbijt stapten we in de korjaal om over het meer te varen. De handige stuurman manoeuvreerde ons handig tussen alle boomstammen door. Onderweg zijn we langs een paar goudmijnen gekomen. Helaas mochten er geen foto’s genomen worden, omdat er veel illegalen aan het werk zijn en ze bang zijn dat ze ontdekt worden op het internet of iets dergelijks. Langs een klein ‘dorpje’ gevaren waar de mannen woonden. De enige vrouwen die daar aan land gaan, zijn prostituees, dus voor onze eigen veiligheid maar lekker in ons bootje blijven zitten! Verder hebben we nog op een onbewoond eilandje even lekker gezwommen en toen weer terug gevaren naar Ston Island.
Tot het eind van de middag lekker een paar relax uurtjes gehad. Onze gids Winston (die ook onze huisgenoot was), heeft als huisdier een vogelspin, Alfie. Ze kwamen elkaar in het bos tegen en ze waren verkocht! Iedereen uit ons huis had die spin al een keer vastgehouden, behalve ik. En eindelijk eindelijk heb ik mijn angst overwonnen en nu kriebelt ze ook lekker over mijn armen heen. Nooit gedacht dat ik dat nog eens zou doen. De inwoners uit het binnenland zijn meer bang voor die spin dan wij stoere Nederlandse meiden. En als ze eindelijk durven de spin vast te houden, worden er meteen 30 foto’s van gemaakt om het vast te leggen!

Goed, na deze enerverende ervaring verder naar de volgende. Zonsondergang op de stuwdam! Eventjes rijden weer over die heerlijke hobbelweg, maar dat was meer dan de moeite waard. Echt een prachtig geweldig mooi uitzicht, het was om stil van te worden! Duizend foto’s later, weer terug gekeerd naar Ston Island. Eten, drinken, kletsen en hup de hangmat weer in, slapen dus. De volgende ochtend werd het vroege opstaan gelukkig beloond! Echt een geweldig mooie zonsopkomst gezien, knal oranje luchten en de zonnestralen die door de wolken heen komen…echt super super mooi! Dat is nog eens heerlijk relaxt wakker worden! Spullen ingepakt, ontbeten en weer ons gammele busje in voor de laatste keer over de hobbel weg. Richting Atjoni. Vorig jaar was deze weg nog niet helemaal geasfalteerd en dan 3uur over een hobbel weg rijden was echt geen pretje. Gelukkig zijn ze nu een stuk verder gekomen, dus was het nu een half uurtje over de zandweg. Bij Atjoni op de boot gestapt, waar we nog een 40 minuten moesten varen voor we bij Jaw Jaw arriveerden. Het dorp heeft een vakantiedorp, waar wij dus verbleven, genaamd Djamaica. Heerlijk lekker rustig, uitzicht over de rivier en ook hier weer onze hangmatten tussen de bomen gehangen. Vrouwen uit Jaw Jaw verkochten daar traditionele kleding, meer een omslagdoek, waar wij maar wat geld in hebben geïnvesteerd. Een fotosessie later in onze nieuwe outfit, de lunch achter de kiezen was er tijd voor een middagdutje.
Tegen het eind van de middag zijn we vol goede moed begonnen aan rivier raften zonder boot. Wij alleen met een (te grote) zwemvest de rivier in, om de sula’s van Jaw Jaw te ervaren. Ik hield het snel voor gezien. Het water stond behoorlijk laag, waardoor het minder diep was en de stenen overal waren. Een paar sneeën later besloot ik er maar mee te stoppen. Gelukkig hebben we een co-assistent als huisgenoot, dus niks meer aan het handje. Goed, ’s avonds hebben we een culturele show gekregen van de vrouwen van Jaw Jaw, wat erg leuk was en samen hebben we gedanst en het gezellig gehad. Daarna op kaaimannentocht geweest. In het donker de mistige rivier op, had toch wel iets spannends. Na een poosje varen, had de gids een kleintje in zijn handen. Nou, dat kan beter! Dus vol goede hoop de oevers weer af zoeken tot hij er 1 in zijn handen had van 1,5 meter! Goed, even slikken, maar het beestje was heel rustig en iedereen met hem op de foto. Zolang je het maar goed vast wist te houden, was er niets aan de hand. Vol trots met Henkie het dorp binnengelopen, weer op de foto en toen maar weer rustig de rivier in gedaan. Inmiddels echt een dierenvriend geworden!
De volgende ochtend hebben we een dorpswandeling gemaakt door Jaw Jaw. Heel groot dorp was het met bijna alleen maar vrouwen. Gezellig met de kindjes gespeeld en toen was het tijd om te vertrekken. Einde van de middag arriveerden we in Paramaribo.

Rest van de week weer stage gelopen. Ben nu inmiddels wel behoorlijk gewend. Alleen nu hoef ik niet zo veel meer naar de tourbalie in Torarica, dus ik zit echt van 8 tot 4 achter de computer. Dat is wel even wennen, maar ik kan er goed aan mijn opdracht voor school werken, dus na werk hoef ik daar niks meer voor te doen. De collega’s zijn ook erg gezellig, een vrouwenteam dus er valt altijd wel wat te lachen en te kletsen.
Ook weer een bezoekje aan de vreemdelingendienst gebracht. En er komt nog een volgende keer. Ik was echt bijna door alle ‘screenings’ heen, tot er werd ontdekt dat er 1 letter miste van mijn achternaam op een bankafschrift. Dus ik was het niet, op papier stond iemand anders dan ik, een vreemde zeg maar. Vol frustratie maar weer naar buiten gestapt en bij de bank de fout kunnen herstellen gelukkig. Volgende keer maar weer beter.
Onze salsakunsten ontwikkelen zich ook gunstig. Na een aantal lessen waar we de pasjes van de merengue, zouk en de bachata hebben geleerd, zijn we vorige week begonnen aan salsa. Elke donderdagavond is het nu oefenen en swingen in de Havana Lounge. Eenmaal op de dansvloer en een goede begeleider, ziet het er net uit alsof we het heel goed kunnen! Wat natuurlijk ook zo is… Vrijdag is dus ook wel vaak een zware dag op stage, maar we moeten er wat voor over hebben. I’ll survive.
Afgelopen vrijdag met Cynthia een avondje Paramaribo gedaan. Na salsales haasten, want we gingen de party bus op. Een uur lang door de stad op de bus met muziek. En alleen maar stagiaires…typisch:)! Vervolgens een paar barretjes en clubs bezocht, waarna we uiteindelijk bij een ‘after-party’ bij een zwembad zijn beland. Zaterdag eindelijk heerlijk uitslapen dachten we. Echt de eerste keer, sinds we zijn aangekomen, stond er in de planning om uit te slapen. Dus niet. Om 12uur werd er aangeklopt, want de huisbaas moest ons spreken. Wij allemaal denken dat we op het matje geroepen werden, maar hij wilde een barbecue bespreken voor de volgende avond. Sure, why not? Omdat we toch wakker waren, zijn Cynthia en ik maar even de stad ingeweest, omdat we daar niet echt de tijd nog voor hebben gehad. Middagdutje, avondeten en toen naar een concert van Sean Paul. Het begon al om 5 uur, maar het zou duren tot 2 uur. Wij komen daar om 9 uur aan in de hoop dat die beste man een beetje op tijd zou komen. Nee hoor, een ellenlang voorprogramma met onbekende Surinaamse zangers en bandjes later, komt hij om 1 uur het podium op, om een half uur later weer te vertrekken. Maar het was gezellig en we hebben ons vermaakt en gelukkig hebben we de foto’s nog…
Laatste dag van ons weekend hebben we ’s avonds een barbecue gehouden. Als afscheid voor Charlotte en soort van ‘welkoms cadeau’ voor Nikki en een nieuw meisje wat die avond zou arriveren. Erg gezellig, maar echt propvol gegeten dus niemand had meer een gaatje voor ons toetje. Chocoladetaart made by Cynthia en ik! Maar die paar happen, smaakten wel echt heerlijk! Dus nog een herhaal poging doen dan maar binnenkort. Tevreden en vol en moe gaan slapen, klaar voor een nieuwe week stage.
Maandagavond zijn Cynthia en ik naar een basketbalwedstrijd geweest. Nooit gedacht dat ik daar ooit zou belanden, maar oké het was erg leuk. Deze week hebben ze een internationaal toernooi, waar Nederland, Curaçao, beide Guyana’s, St. Eustatius en Suriname aan mee doen. Een collega van Cynthia had gezegd dat we er vroeg moesten zijn, omdat het erg druk zou worden. Het zou beginnen om half acht. Dus wij denken, we gaan op tijd want het wordt druk. Half 6 waren we er, en de spelers waren er nog niet eens. De enige twee stagiaires die ons vaderland kwamen aanmoedigen. Het was een soort van 40+ basketbal, geen jong volk helaas. Maar leuk om eens mee te maken. Jammer alleen dat Nederland dik is ingemaakt door Curaçao. Volgende keer beter…

Goed, volgens mij ben ik wel weer een beetje aan het eind gekomen van mijn leventje hier. Deze week wordt het super druk in het guesthouse. Er komt een groep van 18 dansers uit Curaçao een weekje verblijven, zij doen hier een dans show. Drukke boel, maar dat overleven we ook wel weer. Vanavond met alle huisgenoten uiteten en naar de karaokebar voor het afscheid van Charlotte, die morgen vertrekt. Dus weer een leuke avond voor de boeg! Foto’s zijn / worden geplaatst op facebook.
Nou, hoop dat het met iedereen goed gaat, en tot het volgende verhaal maar weer!

Liefs Geranne