Een onsamenhangend verhaal - mijn excuus ;)

Habari Mzungu’s!!
Even een berichtje vanuit de Rimboe om te bevestigen dat alles oke is. Alvast mijn excuses voor het onsamenhangede verhaal. Alles gaat zijn gangetje hier eigenlijk. De dagen vliegen super snel voorbij. Aan de ene kant voelt het alsof ik hier al maanden woon en aan de andere kant is het ‘nog maar’ een kleine twee maanden sinds ik ben vertrokken.

Bijna iedere ochtend word ik om 5uur gewekt door mijn wekker. En geloof het of niet, ik kom er zonder problemen uit en ben behoorlijk goed aanspreekbaar! Het blijft echt de beste manier om wakker te worden, als je een kopje koffie in je handen hebt en je de zon ziet opkomen over de Serengeti plains. Alles om je heen zie en hoor je weer tot leven komen. Het is eerlijk waar een heus stukje paradijs op de wereld. Komt allen om mijn woorden te bevestigen haha!

De dagen hier worden op dit moment voornamlijk gevuld met onderhoud aan de chalets, de gebouwen, de wegen en de tuinen. Omdat het laagseizoen nu is, is het behoorijk aan de rustige kant. En dan krijg je het hele ebola gebeuren er nog een keer overheen, waardoor er nog minder gasten zijn. Ze zijn hier behoorlijk easy over de ebola uitbraak. Ze zeggen dat de ophef er om heen groter is dan het eigenlijk is. Waar ze ergens wel een punt in hebben. De uitbraak is (alleen) in West-Afrika en hoewel het natuurlijk vreselijk is dat zoveel mensen eraan zijn gestorven, is het niet veel erger dan andere ziektes die veel voorkomend zijn in Afrika, zoals malaria, gele koorts, AIDS, tbc, enz. Maar goed, wij zitten in ieder geval ver van de ebola zona af, dus het is veilig om mij op te komen zoeken!

Anyway, veel onderhoud zijn we nu dus mee bezig. Omdat alles met natuurlijke materialen is gebouwd, blijft het onderhoud continue bezig. Door de voortdurende hete zon die er pal boven staat, de vele regen en wind, heeft de lodge het soms zwaar te verduren. Rond de kerst wordt het weer wat drukker en dan neemt het rond half januari weer wat af. Dan komt er weer een rustige periode aan en vanaf ongeveer april begint langzaamaan het hoogseizoen zich op te bouwen.

De gasten zijn eigenlijk een mengelmoes van alle nationaliteiten. Grote groepen Amerikanen krijgen we iedere twee weken en verder zijn er veel honeymooners, stelletjes, kleine groepjes mensen en af en toe gezinnen. Engelsen, Duitsers, veel Fransen, Australiers, Scandinaviers, Canadezen, noem maar op. Ook veel Nederlanders komen hierheen. Laatst had ik een grote groep met Nederlanders, ze waren allemaal fan van vogels, dus ze waren hier voornamelijk om vogels te spotten en niet de Big Five. Ik heb een hoop geleerd over vogels ;). De gasten zijn zo’n beetje mijn enige vorm van vermaak hier en gelukkig zijn de meesten wel in voor een gezellig praatje of een drankje aan de bar. Soms tot laat in de avond, dus dat is dan wel gezellig.

Het personeel heeft nu de tijd gehad om aan mij te wennen, dat werkt een stuk beter zo. Het is altijd een beetje aftasten en elkaar leren kennen. Er werkt zo ongeveer 80 man op de lodge, mijn afdeling heeft daarvan 20 man in gebruik. Ik denk dat er in totaal ongeveer 8 vrouwen hier werken en de rest is allemaal man. Ze prefereren voornamelijk man, omdat dat simpelweg een stuk eenvoudiger werkt. Iedereen zit hier 24/7 op elkaars lip, geen tot weinig privacy hebben ze, ze zijn maanden afgezonderd van hun vrouw en kinderen en mannen kunnen dat beter handelen. Daarbij komt ook nog eens dat ze hier het begrip monogamie niet kennen. De managers vertelden mij dat het een kleine twee jaar geleden hier net een hoerenhuis was, grof gezegd, en dat ze daarom ook liever geen vrouwen meer aannemen.

Op persoonlijk vlak kan ik het met mijn staff goed vinden. Als we soms even wat vrije tijd hebben, vertellen ze mij veel verhalen over hun cultuur en stammen. Tot kippenvel soms toe. Gedetailleerde verslagen over besnijdenis van mannen en vrouwen, midden in de stad of dorp, iedereen kan toekijken. Vrouwen mogen wel huilen/gillen/schreeuwen wat dan ook, maar voor mannen is het absoluut not-done om een geluidje of een kick te geven. Dan is de hele familie eer aangetast. Plaats vervangende pijn kreeg ik ervan. Apart en bizar om deze verhalen te horen, je leest er wel eens over, maar dat het nog steeds echt gebeurd is heel apart. Ze staan zo ver af van mijn eigen cultuur en soms lijkt het zo onmenselijk. Maar voor hun is het normaal. Vandaag de dag krijgen de meeste meisjes de keus om zich te laten besnijden of niet, hoewel het vaker wel voorkomt dat ze het laten doen, dan niet. Daar leer je wel een hoop van.

Op werkvlak heb ik af en toe wat meer moeite met mijn personeel. Op de een of andere manier lijkt er bij hun iets te ontbreken als je het hebt over logica en de manier van denken. Het kinkt misschien heel lullig om het zo te zeggen, maar ik weet niet hoe ik het anders kan omschrijven. Als je ze iets probeert uit te leggen, begin je bij stap 1. Stap 1 beschrijf je, herhaal je ongeveer 5x, dan nog een keer beschrijven en herhalen en dan laat je ze zien hoe stap 1 wordt uitgevoerd. En dat laten zien herhaal je ook weer 5x. En dan vraag je ze weer of ze het begrijpen. Dan hoop je, als ze ja zeggen, dat het ook daadwerkelijk zo is en dan kun je doorgaan naar stap2. Het is een behoorlijk energievretend proces, waarbij mijn geduld vele vele vele malen op de proef wordt gesteld. Gelukkig helpt het al een hele hoop dat mijn Swahili inmiddels redelijk verstaanbaar is. Iedere dag leer ik een paar woordjes en ik probeer zo veel mogelijk met mijn staff in Swahili te praten. Niet alleen om met hun te kunnen communiceren, maar ook om te horen waarover ze onderling met elkaar praten.

Maar ze willen allemaal wel heel graag, ze werken hard en dat is wel fijn om te weten. Ik begin nu met trainingen. Heel erg basis, service training, wijn training enz. En ik ben aan het bakken geslagen. We proberen alle recepten van de pastry te vernieuwen en te vereenvoudigen, dus ik ben recepten aan het uitproberen. Echte heuse Nederlandse koekjes liggen hier voor de gasten klaar. Mijn eerste bakprestatie ever. Voelt goed haha ;)! Verder probeer ik de menu’s hier te veranderen. Al ongeveer 6 jaar hebben ze hetzelfde menu, dus het is niet echt uitdagend werk meer in de keuken. Maar aangezien we maar een beperkte toegang hebben tot producten, is er niet heel veel keus. Tanzania zelf heeft weinig productiebedrijven, het gros van alle producten wordt geimporteerd vanuit buurlanden, Zuid-Afrika, India en Europa. Dat maakt alles hier ook vreselijk duur. En daarbij komt ook nog eens dat 1x per week een mini vrachtwagen vanuit Mwanza naar Mbalageti komt om alle producten voor de hele week te leveren. En 9 van de 10 keer vergeten ze iets, dus blijft het iedere dag weer goochelen met ingredienten. Maar het eten is eigenlijk prima. De gasten zijn er meer dan tevreden over en hoewel het voor mij en de managers nu behoorlijk eentonig wordt, is het toch altijd weer lekker.

Verder niet veel spannende verhalen eigenlijk. De ene dag vloeit zo over in de volgende dag zonder dat je er erg in hebt. Af en toe krijgen we een belletje van de parkrangers dat hier of daar wat dieren zijn gespot en dan gaan we op mini safari en dan zien we leeuwinnnen met babytjes, groepen olifanten en giraffen, dat is wel echt super gaaf. ’s Avonds ben en blijf ik een behoorlijke angsthaas. Ik ben de grap van Mbalageti. Als ik een geluidje hoor, spring ik bijna in de armen van de security en dan blijkt het een zebra of een topi te zijn. ’s Nachts word ik in mijn dromen achterna gezeten door neushoorns en gewurgd door wurgslangen. Behoorlijk heftige nachtmerries en ze lijken echt levensecht, waarschijnlijk een niet zo’n prettige bijwerking van de malaria tabletten. Daar ga ik dus maar mee minderen. Vrije dagen zijn hier vreselijk saai, omdat je niet echt een kant op kan. Maar het is wel fijn om even een dag rust te hebben en de voeten wat rust te geven. Soms als het rustig is, kan ik even lekker een duik nemen in het zwembad en een beetje zonnen maar meestal slijt ik de dagen met films en series kijken. De afstanden die je hier aflegt zijn behoorlijk groot. Per dag loop ik ongeveer 5 a 6 kilometer. Dus beweging genoeg hier gelukkig.

En we sluiten af met het weer. Oktober is heet maar regenachtig geweest, dat geeft wel een fijne afkoeling. Eerste weken van november is het echt vreselijk heet geweest en kurkdroog. Af en toe was er al een brandje te zien in de verte. Ik ben benieuwd hoe dat straks gaat als het het droge seizoen is, waarbij zo’n beetje half Serengeti in brand staat. Oke, beetje overdreven misschien, maar schijnt van wat ik heb gehoord wel heftig te zijn. Dat zullen we wel ervaren tegen de tijd dat het zo ver is. De afgelopen week is het juist weer heel erg afgekoeld tot ongeveer 20graden, wat hier best koud is. Ik heb onder een dik winterdekbed geslapen en de hele dag truien gedragen. Dat is nu gelukkig wel weer ietsje beter. Nu is het het korte regenseizoen, dus iedere dag een grote bui met gigantische onweersbuien en lichtshows waarbij Sensation in het niet valt. Dat is wel genieten.

Nou, dit was het weer even van mijn kant. Sorry voor het onsamenhangende verhaal. Ik heb het idee dat ik van hot naar her ben gesprongen ;)
Anyway, Kwaheri! X